Real life medicatie noem ik het maar. Ik zal je uitleggen waarom. De Maagdarmlever-arts (MDL-arts) schrijft me pilletjes voor die helpen tegen de ontstekingen die zich bezighouden in mijn darmkanaal. Aangezien ik veel buikpijn heb en me erg beroerd voel, begin ik dankbaar met de entocort. Na een paar weken hoef ik niet meer over te geven, trek ik geen nachtelijke sprintjes meer naar het toilet en het eten brandt mijn maag-darm-kanaal niet meer uit. Maar wat zie ik daar? Als ik naar beneden kijk naar mijn toetsenbord, wordt mijn uitzicht ietwat ingekleurd door mijn eigen wangen. En inderdaad, als ik glimlach voelt het alsof ik van die echte appelwangetjes heb. Dan besef ik me pas eigenlijk dat het door de medicatie komt: weg ontsteking betekend welkom bollie bollie. Gelukkig mag ik net op het moment van opbolling, de medicatie weer afbouwen en krijg ik mijn zicht weer terug.
Natuurlijk ben ik blij dat de medicatie helpt, en een kilootje meer is ook geen wereldramp. Wat wel een dingetje is, is dat bij genezing of symptoombestrijding er meestal een ander (mentaal) symptoompje bij komt. Zoals bijvoorbeeld bij de prednison. Ik heb dat niet eerder gehad en ik heb een killer-kuur nodig tegen de ontsteking-monsters in mijn dunne darm. Slaat in als een bommetje. Ontstekingen in no time exit, helaas dit geldt ook voor mijn slaap. Ik kan niet meer slapen, om letterlijk gek van te worden. Na een dag of 10 ben ik dat ook… Aangezien ik wel in bezit ben van enig zelfreflectie, kan ik niet anders concluderen dat ik echt gek aan het worden ben. In de nachtelijke uurtjes, loop ik wanhopig te spoken door het huis, woest op mijn vriend, want hij slaapt wel. Dat is niet zo, maar dat denk ik wel. Onrustig loop ik rond en besef dat ik dit na nacht negen niet meer trek. Het is een eng gevoel, heel onwerkelijk. De doktersdienst bellen om twee uur ‘s nachts. Overtuigend weet ik te zeggen dat ik merk dat ik niet meer bewust ben van de realiteit, dat ik niet slaap en dat ik zeker ben dat het van de prednison komt. We moeten komen. De arts van de huisartsenpost gelooft me en zegt onmiddellijk te stoppen. Met een paar temazepammetjes zal ik wel wat kunnen slapen denkt de arts. Met een paar dagen ben ik weer mezelf en slaap ik weer normaal slecht.
Nog meer real life medicatie zijn de klysma’s voor de ziekte van Crohn. De pret begint al bij de apotheek. Ik kom daar vandaan met de grootste plastic tas die ze hebben. Het is een klysma van 100 ml medicatie die je voor het slapen rectaal mag inspuiten. Je moet half op je zij gedraaid liggen en knijp die fles maar leeg. De dokter weet niet hoe on-hip jij je voelt met zo’n anale stootkuur. Je kan zeker niet je mooiste onderbroek aandoen want het geeft onherstelbare vlekken. Ik prop ter voorkoming van nog meer ellende een opgevouwen tissue tussen mijn billen. En vasthouden die 100 ml. ‘S morgens rennen naar de wc, als dit niet al de hele nacht is gebeurd, en drop the shit. Vergeet niet eerst een wc papiertje te leggen op de dropzone want het spul tast het porselein van je wc pot aan. De hele inhoud van de klysma landt in de pot en werkelijk, een lucht komt er bij vrij..! Dit is bijna verstikkend. Rap doorspoelen, wc spray en wegwezen uit het kleinste kamertje van huis. En hopen dat er geen huisgenoot na jou moet. Kortom ik voel me de meest sexy en gewilde vrouw in de wereld. En dat weet de dokter nou net niet.