Flexibele valkuilen, chronische aanpassing & fotoclub

Chronische valkuilen

Waarschijnlijk hebben de meeste van ons wel een valkuil: teveel plannen, te laat komen omdat het net niet past allemaal, te vaak ‘ja’ zeggen etc. Natuurlijk heb ik ze ook 😉 

Sinds een paar maanden gaat het fysiek wat beter en ‘mijn ziekten’ lijken wat stabieler, al is het met chronische ziekten vaak een raadsel wanneer de ziekte-activiteit ( weer) toeneemt. Maar goed, voor nu voelt dit heel rijk en maakt het me een zeer tevree mens.  Voor mij voelde het een lange tijd geleden dat ik een afspraak voor over twee weken gedachteloos durfde in te plannen EN dat ik die afspraak, wederom zonder nadenken, na kon komen. Niks geen ‘onder voorbehoud’ of ‘ik kan het niet overzien’. Het is een bizar luxe ervaring en ik kan niet uitleggen hoe bevrijdend dat voelt. In slechtere periodes is het erg lastig om je afspraken niet te laten sturen door je ziekte. Ik wil dat niet, alleen is dat dan een onmogelijke wens. Voor een deel kon ik deze valkuil, teveel focus op ziek zijn, opvangen door afspraken en uitjes meer op maat te maken. In plaats van een hele middag af te spreken, een uurtje langs gaan of dat diegene bij mij langs kwam. Op het hipste moment afspreken of veel pauzes nemen, zoals tijdens sport bijvoorbeeld. Een groot deel van deze trics&trucs staan in mijn survivaltips beschreven.  Voor mij werken ze erg goed en ze zijn flexibel toepasbaar in slechte- en minder goede tijden. Maar ook nu, in deze voor mij redelijk onbekende GOEDE TIJDEN

Toen ik me steeds wat hipper en fitter begon te worden, ben ik er eerst maar gewoon van gaan genieten, dit met een continue gevoel van: de tijden kunnen maar zo omslaan. En dus bleef ik niet te ver vooruit kijken, laat staan plannen maken. Wat ik wel deed op goede dagen, is lekker los gaan. Normaal zou ik na een flink uur tennissen, geen andere afspraken maken. Nu durfde ik ervoor en erna nog wel een activiteit te ondernemen; buiten de deur wel te verstaan. Met de verwachting de volgende dag gevloerd te zijn. Dat nam ik voor lief, zoals ik eerder ook wel deed als ik bijvoorbeeld een feest had. Dan plande ik de twee dagen erna niks om bij te komen. Vaker had ik meer dan twee dagen nodig  😯 . Het was en is bizar om te ontdekken dat ik op een dag kon tennissen, bij vrienden langs kon gaan, nog wat studeren en dan ’s avonds ook nog ‘ff’ naar de bios. Normaal, voor mij dan, verspreidde ik deze activiteiten serieus over drie dagen, met nog een slag om de arm of deze planning wel haalbaar was. Zoals je je misschien kan indenken als je dit zo leest, is er voor mij een nieuwe wereld open gegaan. Een wereld waarin ik redelijk zelf kan bepalen wat ik kan doen op een dag en wat een haalbare planning is. Even ter verduidelijking: dat wat ik nu wel kan in vergelijking met een half jaar geleden, is nog steeds behoorlijk minder dan de meeste ‘gezonde’ mensen om mij heen. Voor mij voelt het bijna alsof ik net zoveel kan omdat het voor mij voelt als een toename van 50%, boven op basis van de oude 20 % ofzoiets. Dit betekend dat ik wel een stuk meer kan en wil ondernemen en dit komt met (andere) valkuilen  😉  Ik kan best veel nu, alleen niet alles. Daarnaast heb ik ook nog mijn mindere dagen en die kan ik niet opvangen met mijn nieuwe hippe planning. Ik word nu ook zo’n type die zegt: ‘te druk‘ en als ik dat zeg ben ik mega verbaast dat ik dat zeg! Afschuwelijk vind ik dat, ik dacht altijd dat het meer ging om prioriteiten stellen en niet alles willen; boomerang effectje 😛  Uiteindelijk ben ik erachter gekomen dat valkuilen er altijd zijn, ongeacht de hippe of slechte tijden. Valkuilen zijn heel flexibel, ook voor mij  😛 

Chronische aanpassing

Deze flexibele valkuilen bewegen dus lekker mee in de golven van mijn agenda. Dit vraagt wederom om een respons, althans zo zit ik in elkaar. Aangezien ik nu redelijk bewust ben dat mijn energie op een redelijk constant niveau zit en weet hoeveel energie bepaalde acties kosten, ben ik deels in staat een redelijke planning te maken. Met veel leuke dingen en regelmatig met anderen. Het andere deel staat nog steeds onder invloed van fysieke toestanden, maar zeker ook onder invloed van de ‘normale dingen des levens. Als ik veel ziek ben, is mijn leefwereld behoorlijk beperkt en tegelijkertijd overzichtelijker. Dit geeft deels ook structuur.
NU wordt mijn leefwereld drukker, groter en wederkerig. Ik kan vaker wat voor een ander doen, kook meer, ik beweeg en sport meer, ik zie mijn vrienden vaker, ga met regelmaat naar feestjes en begin oude hobby’s op te pakken, zoals fotograferen en koken/ bakken. Heerlijk om weer wat ’te leven’, onderdeel te zijn van dingen en vaker van huis te zijn. Zo ben ik sinds september lid van een fotoclub geworden die elke week bij elkaar komt. Juist omdat je vrij bent om te komen en je niet meteen van alles mist (zoals bij een 10-delige cursus bv) is het geen probleem een keer over te slaan. Ik heb twee keer gemist door ziekte, de andere keren ‘gewoon’ heen kunnen gaan. Daarnaast ben ik in staat geweest de foto-opdrachten te volbrengen; ik blijf er versteld van staan dat het me lukt. Over de kwaliteit van de foto’s laat ik me niet uit 😉  Fotograferen maakt me happy! (Ik zal met de tijd een fotogalerij maken op deze site).

Mijn grootste ontdekking is dat alles maar doorgaat. Dat doe ik er voor mijn gevoel nu allemaal ‘bij’. Het blijft nog wennen voor mij, dit nieuwe, hippe leven. Opeens heb ik het druk met huishouden, koken, sporten, eten (wat ik tijdens een opvlamming van de ziekte van Crohn een stuk minder doe) en al het gewone; de tandarts, de dierenarts, de woningbouw etc. Ook moet ik meer op mijn geld letten nu ik er vaker op uit ga. Hoe suf is dat!

Kortom, het is leven is een chronische, flexibele aanpassing en dit aan alles eigenlijk! Aan je partner, aan je vrienden, aan je gezondheid, de maatschappij, je dieren, aan je studie, werk en hobby’s, het weer, je humeur en je creativiteit etc. En dit alles is een continue gebeuren. Dat maakt het dan hopelijk makkelijker met de tijd?! Want soms denk ik wel eens; hoe krijg ik dit allemaal voor elkaar? Hoe is het mogelijk dat ik het zo druk heb? Misschien ligt het deels ook aan het feit dat ik mijn eigen structuur dien te fixen aangezien ik niet werk. Het hebben van meerdere chronische ziekten is ook een soort van baan; bizar druk mee, vooral ook de secundaire meuk die er achter weg komt. Doe er nog een ADHD brein bij en lang leve de chaos! Maar het is mijn leven en wel een waaraan ik nu actief deelneem en dat is voor mij de jubelprijs 🙂 !!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.